Bo mnie się marzy kurna chata…

Koło Kochających Kurne Chaty. Nie brzmi uroczo? Miejsce działania: Wisła i okolice. Cel: obrona krajobrazu kulturowego, ze szczególnym uwzględnieniem starych chat.  Inicjatywa lokalna, skromna, ale z paru powodów godna uwagi. Zacznijmy jednak od pokazania, w czym członkinie i członkowie Koła się tak kochają:

Pokazana wyżej chata jest już na granicy dalszej egzystencji. Przetrwała ponad sto trzydzieści (!) lat. I bez światłego inwestora nie postoi zbyt długo. Niestety, inwestorów brak. A jeśli są (lokalni, niezamożni dotychczasowi właściciele), to często „ratują” swoje domostwa w sposób niewyszukany, doraźny,  rzec by można bliski improwizacji – tu jakieś deski, tam kawał papy lub blachy… Jak choćby tak:

Ale bywają też adaptacje udane, zachowujące to, co ważne. Oto przykład:

Niestety, coraz częściej inwestorzy wolą stawiać domy od podstaw. I udają wówczas, że naśladują przeszłość, ba udają nawet, że to belki świerkowe!!!

Polski krajobraz kulturowy poprawiać można na różne sposoby. Od góry – mądrymi przepisami, ustawami, rozporządzeniami. Gdzieś po środku – działaniami samorządów, stowarzyszeń zawodowych itd. Ale też od samego dołu – takimi właśnie inicjatywami, jak Koło Kochających Kurne Chaty. Sformułowało ono cały cykl postulatów, z którymi wędruje teraz od starosty do burmistrza. Nie, na zasadzie „coś trzeba  z tym zrobić!!!”, ale z konkretnymi sprawami: stworzenie rejestru najbardziej wartościowych obiektów, uporządkowanie wybranych posesji, różne działania edukacyjne i promocyjne, wytyczenie trasy spacerowej itd. itp. Czyli z takimi, które przy odrobinie dobrej woli i odrobinie pieniędzy, da się zrealizować.

Oczywiście, że mądre prawo jest w stanie załatwić wiele spraw w skali globalnej. Ale takie tysiąc Kół w tysiącu wsi i miasteczek, razem potrafi także bardzo dużo. Dlatego nie lekceważyłbym tego typu przedsięwzięć. Bo stoi za nimi prawdziwe społeczne zaangażowanie i dobra energia.

Wszystkie fotografie: dzięki uprzejmości Koła Kochających Kurne Chaty.