Ekrany do wymiany, a płachta na zakuty łeb.

Dobra informacja z wczoraj – minister środowiska podpisał rozporządzenie podwyższające dopuszczalne normy hałasu. Chodzi oczywiście o powstrzymanie szaleństwa stawiania ekranów akustycznych. Ale wycofanie się z własnego (ewidentnego) błędu, tylko rodzi kolejne pytania. Nie mam zamiaru chwalić ministerstwa, bo to żaden wyczyn, a zwykła przyzwoitość naprawiać to, co się wcześniej sknociło. Nikt nie zwróci ani mnie, ani wszystkim wrażliwym na estetykę, tych ostatnich lat, kiedy to z rosnącym przerażeniem i całkowitą bezsilnością obserwowaliśmy odgradzanie pól od dróg i jednej strony ulicy od drugiej. Przecież nawet ci, którzy mieli być beneficjentami owych przepisów, często protestowali, gdy oto tuż przed ich oknami wyrastał 6-7 metrowy mur.

Do dziś mam zresztą nieodparte wrażenie, że to nie głęboka troska o głęboki sen rodaków stała swego czasu za przyjęciem drakońskich norm hałasu. Przydałby się dociekliwy dziennikarz, który by sprawdził, którzy producenci akustycznych panel najlepiej na tym wyszli i jakie mieli znajomości. Zresztą było, minęło. Kto się miał obłowić, ten się obłowił. Kto miał oszpecić nasze krajobrazy – uczynił to radykalnie.

Podstawowe pytanie na dziś brzmi: co dalej? Co z tymi tysiącami ekranów, które porozstawiano po drogach całego kraju, które kilometrami ciągną się wzdłuż autostrad, zaś z wielu ulic uczyniły kaniony. Czy będą demontowane wkrótce? Czy będą już stały po wsze czasy? Czy może tylko do czasu, gdy zestarzeją się i zniszczeją?

Szaleństwo stawiania ekranów z pewnością osłabnie (jak bardzo?). Ale potrzebny jest sensowny program zastępczy, który pozwoli w zagrożonych hałasem domach wymieniać okna, a na ulicach ograniczać dozwoloną prędkość, restrykcyjnie regulować ruchem najcięższych pojazdów, tworzyć wyciszane podkłady pod torowiska kolejowe i tramwajowe itd.

Jeden z dwóch największych miejskich koszmarów estetycznych ostatnich lat został jakoś i wstępnie załatwiony. Pozostał jeszcze jeden, czyli reklamy. Kiedy wreszcie doczekamy się zaostrzenia przepisów regulujących globalnie kwestię umieszczania reklam. Bo już widać, że władze samorządowe raczej sobie z tym problemem same nie poradzą. Czy jednak można być w tej sprawie optymistą, skoro ministerstwo transportu, budownictwa i gospodarki wodnej na swojej siedzibie wywiesiło gigantyczną płachtę informującą o „90-leciu portu w Gdyni”. Powtórzę: MINISTERSTWO BUDOWNICTWA.   Gdyby to jeszcze było zamówienie bogatego prywatnego armatora, który za reklamę wpłacił do państwowej kasy jakieś okrągłe miliony… Też bym nie pochwalał, ale przynajmniej rozumiał. Ale w tym przypadku – przypuszczam – chodziło o jakąś bezsensowną autopromocję. Nie, nie promocji nowego portu gazowego uniezależniającego nas od dostaw z Rosji, ale wydarzenia sprzed niemal wieku!

Przy okazji nieźle kalecząc zabytkową elewację z płyt piaskowca. Skoro szefostwo tego resortu samo wsadza sobie na głowę taką estetyczną kupę to jak można się spodziewać, że wesprze naród w walce z zalewem reklam? Spodziewać się nie należy. Urzędnikowi, który wydał zgodę na ten akt przestrzennego wandalizmu najchętniej założyłbym taką płachtę na głowę i kazał w niej paradować po resorcie przez najbliższy tydzień. A później wywaliłbym na zbity pysk. Niech szuka sobie pracy w agencjach billboardowych, skoro tak kocha gigantyczne reklamy.