Miejscy kongresmeni.

„Dość chaosu! Kultura przestrzeni  zagwarantowana ładem prawnym pozwoli na podniesienie jakości życia w mieście” – tak brzmi punkt 5 tez uchwalonych na I Kongresie Ruchów Miejskich, który przed rokiem odbył się w Poznaniu, a następnie przybitych  do drzwi ratuszów w dziewięciu największych miastach. Bez specjalnego odzewu.  Właśnie trwa II Kongres w Łodzi.  Czy on coś zmieni? Mówiąc szczerze nie wiem.  Ale optymistą raczej nie jestem. Nie mniej bardzo mocno kibicuję temu przedsięwzięciu.  Zawsze pocieszam się, że „Zieloni”  także kiedyś zaczynali po garażach, by w wielu krajach dojść do parlamentów, a nawet do współrządzenia. Jeden sezon, to trochę za mało, by wybić się na potężną siłę, ale  czas będzie działał na ich korzyść. Albowiem grono wkurzonych na funkcjonowanie miast przyrasta, a zatem i ruchy miejskie będą miały coraz więcej do powiedzenia. Po ukazaniu się „Wrzasku w przestrzeni” kilka osób namawiało mnie, bym stworzył wokół niej także jakiś ruch niezadowolonych. Raczej się do tego nie nadaję. Ale wszystkim radziłem – rozejrzyjcie się w swoim mieście, a na pewno znajdziecie odpowiednie stowarzyszenie, fundację, Think-tank, organizację pozarządową. Im więcej zaabsorbują sił, tym lepiej.

Kongres obserwuję więc z oddalenia i trudno mi teraz wypowiadać się nad jego merytorycznym przebiegiem. Może już po zakończeniu uda mi się zdobyć jakieś kongresowe materiały, nad którymi pochylę się na dłużej. Na razie tylko kilka uwag z oddalenia. Po pierwsze, przeczytałem raz jeszcze z uwagą dziewięć tez z poprzedniego Kongresu. Nie będę ich przytaczał (do lektury na stronie Kongresu), ale powiem tak: dobrze się stało, że powstały. To zawsze jakiś punkt wyjścia do dalszych dyskusji, debat i działań. Drażni mnie tylko nieco ich hermetyczny (momentami) język, bo powinny trafiać do każdego, a nie tylko do  zainteresowanych. Nie ze wszystkimi punktami zgadzam się też w całości, ale to w końcu chyba naturalne.

Nie do końca przekonuje mnie także lista problemów, które będą omawiane w Łodzi. Liczy sobie ona 10 punktów (i tyle też będzie grup roboczych). Niektóre zupełnie oczywiste (polityka przestrzenna, rewitalizacja, zrównoważony transport, demokracja miejska). Inne m,niej oczywiste, ale świetnie zaproponowane, jak  Metropolie/Aglomeracje czy Małe miasta – duże problemy. Ale z czterema wątkami mam problem:  Polityka społeczna, Kultura, Polityka mieszkaniowa i Środowisko/Ekologia. Moim zdaniem niebezpiecznie rozszerzają one obszar zainteresowań, a przez to nieco rozmywają siłę uderzenia.  Od ekologii jest już sporo organizacji i ruchów, kultura i polityka społeczna nieuchronnie dryfują w stronę polityki i ideologii, podobnie zresztą jak polityka mieszkaniowa.

Myślę sobie, że drugi Kongres, to już najwyższy czas, by określić swoją tożsamość. Czy lepiej iść „szeroką ławą” gromadząc wszystkich, którzy jakoś kojarzą się z życiem w mieście (od ekologów przez organizacje społeczne i kulturalne, aż po przyczółki polityczne czy też skoncentrować się na kwestiach funkcjonowania miast jako organizmów – architekturze, urbanistyce i jej procesach, porządkowi estetycznemu , komunikacji, wspólnej przestrzeni mieszkańców, mechanizmach partycypacji obywatelskiej.  Mnie osobiście bardziej by się podobał, wyraźnie zarysowany, model drugi. Ale rozumiem, że dotychczasowa słabość  ruchu przekłada się na naturalną potrzebę szukanie sojuszników wszędzie dookoła.  No może nie wszędzie, bo sieć obiegła nieprzyjemna sprawa odmowy rejestracji w jednej z grup roboczych dr. Konradowi Henningowi tylko dlatego, że nie zgadza się on ze wszystkimi Kongresowymi tezami i reprezentuje poglądy prawicowe. Mam nadzieję, że był to nieszczęśliwy wypadek przy pracy, bo idąc taką drogą „ideologicznej czystości szeregów” ruchy miejskie daleko nie zajdą. A byłaby to wielka szkoda.