Warszawa w rozsypce.

„Warszawa w budowie” brzmi nieźle.  Optymistycznie.  Jak w początkach PRL-u. „Tu rośnie dom, tam rośnie dom, z godziny na godzinę”.  Na tytuł festiwalu w sam raz. Jako programowy sceptyk  wolałbym jednak tytuł „Warszawa w  destrukcji”. Jakoś bardziej  odpowiada prawdzie.  Lub „Warszawie na ratunek”  jako lepiej oddający intencje. Popatrzmy tylko. Metro? Wpadka za wpadką.  Komunikacja?  Korki  piramidalne i coraz większe. Deweloperzy się panoszą i ustalają miejskie reguły gry. Kultura leży (siedziba MSN, teatry).  Władza coraz bardziej arogancka.  Problemy urbanistyczne nawet nie naruszone. Oj, można by tę listę ciągnąć i ciągnąć. Jeżeli tak wygląda budowa, to ja dziękuję za taką pracę.

Ale sam festiwal jak najbardziej w porządku. Nawet bardziej w porządku niż w poprzednich latach. Wcześniej raził mnie swą elitarnością, wyrafinowaniem. Był dla wtajemniczonych.  Ich głównie zapraszał do „budowania”. W tym roku jest na szczęście inaczej. Największa, programowa wystawa „Wszystko na sprzedaż” (ten tytuł bardzo mi się podoba) dotyczy – podobnie zresztą jak i cały festiwal – reklamy w mieście.  Z historycznym oddechem opowiada jak w przeszłości radziła sobie stolica z reklamą i jak (nie)radzi sobie dziś. Ale nie z tezą, że wszystko, co jest reklamą zasługuje na potępienie. Odpowiednio dawkowana potrafi miastu dodać kolorytu, charakteru. Problem w tym, że dziś nikt już jej nie dawkuje. A jeżeli już, to w końskich dawkach.  Ekspozycja absolutnie dla każdego,  a że wkurzonych na reklamy przybywa,  wróżę jej dużą popularność. Wzmocnioną zamieszaniem wokół pawilonu „Emilka” w którym się odbywa, a który najmujący go deweloper postanowił tuż przed wernisażem odebrać. Bardziej się wystawie nie mógł przysłużyć.

Imprezy towarzyszące wystawie także kuszą. Świetne filmy, ciekawe wycieczki po stolicy, spotkania, dyskusje. I pomysły, by włączać do gry o miasto samych Warszawiaków. Co najważniejsze, program skonstruowano tak, by nie był on tylko jednym wielkim krzykiem rozpaczy. To byłby najłatwiejszy patent. Zadbano więc, by na zjawisko reklam w mieście spojrzeć głębiej, wielowątkowo oraz by szukać ewentualnych dróg naprawy sytuacji. Kilka przedsięwzięć  ma wręcz na celu poszukiwanie nowych rozwiązań (projekty ulicznych straganów i sklepowych witryn).

Po wystawie poświęconej współczesnej narodowo-patriotycznej sztuce , to już drugie w krótkim czasie przedsięwzięcie, w którym widać duży wysiłek budowania artystycznego dyskursu z tymi grupami społecznymi, które dotychczas omijały Muzeum Sztuki Nowoczesnej szerokim łukiem. Czy skuteczne?  Oby.