Sceptyk kontra entuzjasta.

 

Kompletnie mnie zatkało, gdy podano, że w głosowaniu internautów na najpiękniejszy budynek w Polsce w konkursie „Życie w Architekturze” zagłosowało 368 tys. osób.  Aha – pomyślałem, gdy już zatkanie ustąpiło – nie jest źle. Jednak ludzie w Polsce interesują się architekturą. Za chwilę mnie jednak zatkało po raz drugi – gdy dowiedziałem się, kto zwyciężył! I to zatkanie ustąpić nie chce. Otóż pierwsze miejsce zajął terminal  pasażerski portu lotniczego w Lublinie. W pierwszym momencie ujął mnie ten wybór. Aha – pomyślałem sobie dalej z entuzjazmem – nie tylko Polacy masowo interesują się architekturą, ale jakie mają wyrafinowane gusty! Nie wybrali obsypywanego pochwałami i wszelkimi nagrodami  Centrum Informacji Naukowej z Biblioteką Akademicką w Katowicach. Nie dali się złapać na lep projektów wielkich i efektownych – stadionów, muzeów, osiedli mieszkaniowych. Nie urzekły ich niezwykłe projekty domów jednorodzinnych.  Swoją uwagę skupili natomiast na projekcie kameralnym, nie rzucającym się aż tak bardzo w oczy, eleganckim, ale nie rewolucyjnym. Spośród 120 propozycji, często powszechnie znanych, wyłuskali ten oto lubelski projekt. No, no – tkwiłem w miłym stuporze.

Pewien niepokój wzbudził we mnie laureat nagrody drugiej – Przystań na Wyspie Młyńskiej w Bydgoszczy. Projekt bez wątpienia świetnie wkomponowany w otoczenie, wysmakowany. Ale żeby drugie miejsce… Doprawdy, pogratulować rodakom niezależności sądów – myślałem, ale jednak z narastającą już niepewnością. Dla pewności szybko spojrzałem na miejsce trzecie: rozbudowa Teatru Rozrywki w Chorzowie!. Nie CINIBA, nie 19 Dzielnica, nie siedziba Agory, nie Muzeum Lotnictwa, ani wrocławska Renoma i wiele innych. Ale Teatr Rozrywki.

Dysonans poznawczy nasilał się.  No przecież nie może się mylić blisko 400 tys. Polaków – przekonywałem sam siebie. Przekonywałem bez przekonania.  Chyba, że – kombinowałem – chyba, że nie o prawdziwy wybór ulubieńca tu chodzi, ale o lokalny patriotyzm. Zacząłem wędrować po miejskich stronach internetowych Bydgoszczy, Lublina i Chorzowa.  I co się okazało? We wszystkich tych miastach rozkręcono potężną akcję pod hasłem:  głosujcie na nasze! W kilku innych zresztą też, ale tu akurat lokalne społeczności okazały się najbardziej zdyscyplinowane, najbardziej gotowe do leczenia własnych kompleksów.  Wyniki konkursu niewiele więc mają wspólnego z jego nazwą („Ulubieniec Polski”) ale dobrze świadczą o lokalnym patriotyzmie w niektórych miastach.

W tej sytuacji blednie też imponujący wynik 368 tysięcy. Na szczęście nie blednie do końca. Bo jeśli nawet większość z uczestników zagłosowała bezwiednie, automatycznie, na „swojego”, to jednak – chciał nie chciał – dowiedzieli się, że taki konkurs istnieje, że istnieje też piękna architektura, której warto się przyglądać. Że głosować można nie tylko na najlepszą parę „Tańca z gwiazdami”.  Może nawet część z nich pooglądała „z rozpędu” zdjęcia prezentujące innych kandydatów? Jakaś więc edukacyjna rola została wypełniona. A reszta,  to już problem organizatorów, by przekonali wszystkich, że Polakom jak kraj długi i szeroki, od Świnoujścia po Ustrzyki i od Suwałk po Jelenią Górę, najbardziej podoba się terminal w Lublinie.